Aankomst Muscat, Oman

Aanleiding

Een paar maanden terug zag ik op Linkedin een advertentie van de Britse expeditie-organisatie World Extreme Medicine voor een Desert Medicine Course in Oman. Binnen vijf minuten had ik me aangemeld en het cursusbedrag overgemaakt. Het leek me een mooie aanleiding om naar een Arabisch land te reizen en daar m'n gezichtsveld te verbreden. De complexe, brisante, geo-politieke en demografische ontwikkelingen rond massa-immigratie en islamisering van het avondland houden me al een aantal decennia bezig en wellicht zou het me andere inzichten en antwoorden geven.

Voorbereiding

Allereerst regelde ik m'n noodzakelijke vaccinaties bij de Travel Health Clinic in Rotterdam: drie sessies tegen rabiës/hondsdolheid, een keer FSME en DTP. Voorts informeerde ik me beetje bij beetje over de kultuur-historische aspecten en de veiligheidssituatie in dat gebied, zodat ik me alvast een beeld kon vormen.

Veiligheid

Van meerdere kanten had ik al vernomen dat het Sultanaat Oman een stabiel islamitisch land is, weliswaar omringd door landen met een totalitair-theocratisch, islamitisch bewind zoals Saoedi-Arabië en Iran, die met elkaar op voet van oorlog staan. Aan de zuidgrens van Oman ligt Jemen, dat verscheurd wordt door een burgeroorlog. Een lichte spanning voelde ik wel, in welk avontuur zou ik mezelf nu weer begeven. Door er naar toe te reizen, zou ik er snel genoeg achterkomen. Een voorgenomen reis naar Egypte had ik vanwege de terreurdreiging vooralsnog uitgesteld. Ik zal bijna drie weken in Oman verblijven en op de terugreis ga ik nog zes dagen naar Israel.

Aankomst

De opwinding die zich meester maakte van veel reizigers bij aankomst op het vliegveld van Muscat, voelde ik ook. Na de noodzakelijke formaliteiten, de betaling van een entree visum voor dertig dagen van ongeveer € 50,- en een paar stempels in m'n paspoort, stond ik in de centrale hal tussen allerlei taxi-chauffeurs die mij hun diensten aanboden. Een bebaarde grijsaard in een lang wit hemd vroeg me omgerekend € 30,- voor een rit van 35 kilometer naar m'n hotel aan de uiterste rand van Muscat. De oude man gaf flink gas in zijn luxe wagen. Hij bleek oververmoeid en ik moest hem voortdurend bij de les houden, want hij zat telkens te knikkebollen. Onderwijl keek ik naar buiten, de snel veranderende omgeving zag er surrealistisch uit, de snelwegen, straten en zielloze huizenblokken waren spookachtig verlicht. Wat een vreemde werkelijkheid, ging er door me heen. Eenmaal aangekomen op de plek van bestemming was alles duister, ik zag geen hotel, wel schaars verlichte winkels en een paar Indiërs die op een verlaten straat met elkaar in gesprek waren. Pas toen ik zeker wist dat ik op de juiste plek aangekomen was, stapte ik uit. Het is net als met liften, in een fractie van een seconde moet het gevoel duidelijkheid geven of het pluis of niet-pluis is. De Indiërs waren vriendelijk, spraken goed Engels en wezen op het in volledige duisternis gehulde hotel, daar moest ik zijn. Ik betaalde de taxi-chauffeur in de nationale munteenheid, de Rial en liep met mijn rugzak door de toegangsdeur de lobby in. Daar kwam een Indische man me wankelend tegemoet, hij bleek op de bank in slaap gevallen te zijn en had al die tijd op me gewacht.

Jetlag

Rond 0400 's ochtends kwam ik aan in mijn zeer ruime hotelkamer, sfeervol verlicht door helle tl-lampen, ik was eigenlijk te moe om gelijk te gaan slapen. M'n ritme was ook door elkaar geschud, het tijdsverschil met Nederland bleek + drie uur. Toch besloot ik te gaan slapen, ik zette de plafond ventilator op volle kracht en de wekker op 0900, zodat ik in ieder geval tijdig aan het ontbijt zou verschijnen. Na een paar uur werd ik uit m'n slaap gewekt en liep ik slaapdronken naar de eetzaal op de eerste verdieping. De zon scheen al fel op de open binnenplaats en een groep Indiërs at rijst met curry. Ik at met smaak maar de sinaasappelsap bleek puur suikerwater, dus die liet ik staan. Terug op m'n kamer stortte ik weer ik op m'n bed en ik viel in een droomloze slaap. Om een uur 's middags werd ik versuft wakker en besloot ik de oude stad van Muscat te gaan bezoeken, temeer omdat ik maar een volle dag in Muscat zou verblijven, voordat ik de woestijn in zou gaan. 

Te voet

Op een eenvoudige kaart van Muscat zag ik dat ik naast een industriegebied verbleef en dat het oude centrum van Muscat hemelsbreed in de buurt was, echter wel gescheiden door een bergrug, waarvan ik geen idee had of ik die makkelijk zou kunnen doorkruisen. Aangezien er geen of nauwelijks openbaar vervoer was, besloot ik in oostelijke richting te gaan lopen, als het ware in een U-vorm. Het begin van de tocht leidde me langs snelwegen, betonnen kolossen en grauwe eenvormige appartementen complexen, langzaamaan veranderde de omgeving en kwam ik in de oude wijken terecht. Op straat was het stil, men bleek zijn middagrust te houden, in de felle zon was het al gauw boven de 25 graden Celsius. Ik voelde me op mijn gemak, ik nam geen spanning of gevaar waar en het navigeren met kaart en kompas bleek een peuleschil. Te voet zie je onderweg het meest, subtiele veranderingen kan ik proeven, horen, ruiken en voelen. Op een gegeven moment startte de mu'ezzin met zijn oproep tot gebed en binnen de kortste keren schalden uit talloze minaretten de stemmen van de voorzangers. De stad kwam plots tot leven. Aan weerszijden liep ik langs hoge, kale rotsen met op de top middeleeuwse stenen wachttorens en burchten. Eenmaal aangekomen bij de zee zag ik een kilometers lange boulevard richting het oude centrum van Muscat. Onderweg verpoosden de Omani zich met hun gezinnen in de parkjes. De mannen met een katoenen sjaal om het hoofd,  gekleed in een smetteloos wit gewaad, de vrouwen met een hoofddoek en volledig in het zwart gehuld.

Muscat

Na een wandeling van ruim drie uur kwam ik aan in het oude centrum van Muscat, dat bleek verbazingwekkend schoon, helder en overzichtelijk te zijn. Vrijwel alleen regeringsgebouwen in traditionele stijl gebouwd. Het paleis van de sultan trok groepjes Omani en Indiërs die daar beurtelings foto's en/of selfies maakten. Drie schoonheden van top tot teen in het zwart en hun mooie gezichten vrij, lachten uitdagend naar me. Ik was verbaasd. Ik had me zelf voorgenomen naar 's lands wijs en 's lands eer eventuele blikken van vrouwen te mijden, maar dit viel me op. Wat neem ik überhaupt waar, wat is echt, hoe kan ik deze werkelijkheid duiden, welke werkelijkheid eigenlijk?

Atmosfeer

Op de terugweg besloot ik aan een strand te gaan zitten met uitzicht op de Golf van Oman. Een groep kinderen speelde gekleed in de zee. Een gesluierde vrouw en haar man vermaakten zich met hun kinderen. Een van de kinderen, een wat ouder meisje, nog niet gesluierd, vond ik heel grappig, ze poseerde met de zonnebril van haar vader. Haar moeder zag dat ik naar hen keek en glimlachte, ze stootte haar man aan en wees naar mij. We moesten allen lachen. Van een afstand bleek er ineens contact met deze voor mij wildvreemde mensen. Niets is wat het lijkt. Ik zag dat die mensen heel fijn met elkaar omgingen en dat voelde goed.

Zilte zeewinden

Het avondduister viel al snel in. De tocht over de boulevard, langs de zee was aangenaam en warm. De terugtocht bleek eenvoudig, markante herkenningspunten had ik bewust in m'n systeem opgeslagen. De straten waren vol met mensen en toeterend verkeer, de winkels hel verlicht, de waren uitgestald. Ik keek m'n ogen uit, ik voelde me ogenschijnlijk wonderlijk helder, in het geheel niet moe.
Bij een Indiase bakker kocht ik een brood voor 0.5 Rial, omgerekend € 1,-, ik gaf tien Rial en kreeg 4.5 Rial terug en de man merkte quasi nonchalant op dat het zo goed was. Eenmaal buiten realiseerde ik me dat hij me opgelicht had, een halfje brood voor € 11,-  en niet eens heel lekker. Ik had geen zin om er verder woorden vuil aan te maken. Ik zag het als leergeld, een les in alertheid en wakker zijn. Eenmaal terug in m'n hotel at ik een lichte maaltijd, voelde ik me heel tevreden en voldaan. De jetlag bleek niet veel impact te hebben en ik ging op tijd slapen om fit te kunnen zijn voor het volgende avontuur.